شرح ادعا
کاربری در توییتر ادعا کرده است که یهودیان اسرائیل هیچ زمینی را غصب یا تصاحب نکرده‌اند. همه زمین‌های اسرائیل تا پیش از ۱۹۴۸ از اعراب و ترک های عثمانی خریداری شده یا زمین‌های بی‌مصرف و خالی با مجوز حاکمین وقت «عثمانی/بریتانیا» مورد استفاده قرار گرفته است.
نتیجه بررسی
بر اساس اطلاعات سایت UN PAL ( سیستم اطلاعاتی سازمان ملل متحد درباره مسئله فلسطین):
• تا قبل از سال ۱۹۴۷ فقط ۶ درصد از زمین‌های فلسطین توسط یهودی‌ها خریداری شده بودند.
• بعد از طرح تصویبی سازمان ملل در سال ۱۹۴۷، و تقسیم سرزمین فلسطین بین اعراب و یهودی‌ها، ۶۲ درصد از زمین‌ها به دولت یهودی اختصاص یافت.
• پس از تشکیل دولت اسرائیل، سیاست رژيم صهیونیستی در گسترش هر چه بیشتر اراضی خود به وسیله ارعاب و کوچاندن فلسطینیان از مناطق خود بود.
• پس از جنگ شش روزه و اشغال نوارغزه، کرانه باختری و بلندی‌های جولان، اسرائيل نه تنها طبق قطعنامه سازمان ملل حاضر به عقب‌نشینی از اراضی اشغالی نشد بلکه برخلاف قوانین بین‌الملل شروع به ساختن شهرک‌های یهودی‌نشین در کرانه باختری، نوار غزه و بلندی‌های جولان کرد
• بنابراین این ادعا که یهودیان اسرائیل هیچ زمینی را تصاحب و غصب نکرده‌اند نادرست است.
اشغال اراضی فلسطین توسط اسرائیل
• سال ۱۹۱۷ جامعه یهودی ۹ درصد از جمعیت فلسطین را تشکیل می‌داد و حدود ۲.۵ درصد از اراضی فلسطین را در اختیار داشت.
• سال ۱۹۴۷ و پس از مهاجرت‌های گسترده، جمعیت یهودیان حدود ۳۶ درصد شد و زمین‌های در اختیار یهودی‌ها نیز به ۶.۲ درصد کل اراضی فلسطین رسید.
• سال ۱۹۴۷ طرح تجزیه فلسطین در سازمان ملل تصویب شد. بر اساس این طرح فلسطین به دو کشور فلسطینی و یهودی تقسیم می‌شد و در حالی که جمعیت اعراب دو برابر یهود بود، ۶۲ درصد از زمین‌ها به دولت یهودی واگذار شد.
• این طرح مورد قبول سران یهود بود اما سران فلسطینی و اتحادیه عربی آن را نپذیرفتند.
• سال ۱۹۴۸ دولت اسرائیل تشکیل شد و بریتانیا از قیمومیت بر سرزمین فلسطین انصراف داد.
• سیاست رژیم صهیونیستی در آن زمان، گسترده‌تر هر چه بیشتر سرزمین‌شان فراتر از مرزهایی بود که در قطعنامه تقسیم سازمان ملل برای آن‌ها تعریف شده بود.
• آپریل ۱۹۴۸ رعب و وحشتی که رژیم صهیونیستی با قتل عام روستای دیر یاسین در میان مردم عرب گسترش داد منجر به مهاجرت گسترده‌ی آنان به کشورهای همسایه شد.
• سال ۱۹۴۹ تعداد آوارگان فلسطینی، ۷۲۶ هزار نفر بود یعنی حدود نیمی از جمعیت بومی فلسطین.
• سال ۱۹۶۷ در جنگ شش روزه، اسرائیل موفق شد نوارغزه و صحرای سینا را از مصر، شرق اورشلیم و کرانه باختری را از اردن و بلندی‌های جولان را از سوریه بگیرد. پس از این جنگ حدود نیم میلیون فلسطینی دیگر برای بار دوم آواره شدند.
نقش بریتانیا در ایجاد مسئله فلسطین
• تا پایان جنگ جهانی اول سرزمین فلسطین جزوی از امپراطوری عثمانی بود که پس از فروپاشی عثمانی جزوی از سرزمین‌های تحت قیمومیت بریتانیا درآمد.
• در زمان جنگ بین بریتانیا و اعراب (به طور خاص بین مک ماهون (کمیسر عالی بریتانیا) و شریف حسین( امیر مکه که دارای جایگاه ویژه حافظ شهرهای اسلام بود)برای به رسمیت شناخته شدن استقلال اعراب مذاکرات و مکاتباتی درگرفت.
• طی این مذاکرات بریتانیا در اعلامیه در سال ۱۹۱۸ متعهد شد تا در سرزمین‌های سوریه(که شامل فلسطین و لبنان کنونی بوده است) و بین‌النهرین ایجاد یک دولت مستقل عرب را به رسمیت بشناسد.
• اما در سال ۱۹۱۷ دولت بریتانیا در بیانیه محرمانه و مهم «بالفور» به رهبران رژیم صهیونیستی تضمین‌های جداگانه‌ای در خصوص ایجاد «خانه ملی برای مردم یهود در فلسطین» داده بود.
• دقیقا پس از علنی شدن رسمی بیانیه بالفور در سال ۱۹۲۰ موج مهاجرت یهودیان به فلسطین بالا گرفت و همین شروع مقاومت فلسطین برای سال‌های متمادی شد.
• فلسطینی‌ها در سال ۱۹۲۱، ۱۹۲۹، ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۶ شورش‌هایی علیه استعمار بریتانیا و وعده‌های استقلالی که در زمان جنگ به آن‌ها داده بود، انکار حق تعیین سرنوشتشان و ترویج مهاجرت یهودیان به منظور ایجاد کشور یهودی داشتند.
• در نهایت با شدت گرفتن درگیری‌ها بریتانیا از حل مسئله فلسطین ناامید شد و در سال ۱۹۴۷ مسئله را به سازمان ملل واگذار کرد.